کلسیفیکاسیون مفصل ران

این یک بیماری دژنراتیو مفصلی است که در نتیجه ساییدگی و پارگی غضروف مفصل رخ می دهد. کلسیفیکاسیون مفصل ران، باعث درد، سفتی و محدودیت حرکت در مفصل ران می شود. استئوآرتریت ممکن است به دلایلی مانند افزایش سن، اضافه وزن، آسیب های مفصلی و عوامل ژنتیکی ایجاد شود. گزینه های درمانی شامل داروها، فیزیوتراپی، تغییر سبک زندگی و در موارد پیشرفته، جراحی است.

علائم کلسیفیکاسیون مفصل ران چیست؟

ممکن است در ابتدا درد خفیفی در قسمت داخلی لگن یا ران احساس شود، اما ممکن است با پیشرفت آن شدیدتر شود. درد ممکن است افزایش یابد، به خصوص هنگام حرکت یا حمل بار. سفتی و محدودیت حرکت ممکن است در مفصل احساس شود. ممکن است هنگام صبح یا زمانی که بعد از نشستن طولانی مدت از خواب بیدار می شوید، در حرکت دچار مشکل شوید. ممکن است تورم خفیف یا قابل توجهی در اطراف مفصل وجود داشته باشد. هنگام حرکت دادن مفصل یا تحمل وزن ممکن است احساس خرچنگ یا مالش وجود داشته باشد.

ممکن است به دلیل درد مفصل ران در راه رفتن طبیعی تغییراتی ایجاد شود که ممکن است منجر به لنگیدن شود. ممکن است در هنگام لمس یا فشار دادن به مفصل ران حساسیت ایجاد شود. علائم آرتریت مفصل ران ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. این یک وضعیت پیشرونده است. درمان متناسب با شدت علائم و کیفیت زندگی بیمار است. برای تشخیص و درمان، مشورت با متخصص ارتوپدی ضروری است.

چه چیزی باعث کلسیفیکاسیون مفصل ران می شود؟

با افزایش سن، بافت های مفاصل فرسوده می شوند و این راه را برای آرتریت هموار می کند. وزن اضافی باعث افزایش بار اضافی روی مفصل ران می شود که می تواند به مفصل فشار وارد کند و خطر را افزایش دهد. این خطر ممکن است در افرادی با سابقه خانوادگی آرتریت بیشتر باشد. به ویژه شکستگی لگن یا سایر آسیب های جدی می تواند آسیب به مفصل را افزایش دهد و احتمال ابتلا به آرتریت را افزایش دهد.

برخی از بیماری های روماتیسمی باعث آسیب به بافت های مفصلی می شوند. بیماری های متابولیک مانند دیابت باعث تغییراتی در بافت های مفصلی می شود. آرتریت مفصل ران باعث وقوع آن می شود. انجام مداوم حرکات مشابه یا اضافه بار (مثلاً برای ورزشکاران) فشار وارده بر مفصل ران را افزایش می دهد و خطر را افزایش می دهد. معمولاً با ترکیبی از این عوامل ایجاد می شود.

روش های درمان کلسیفیکاسیون مفصل ران

دارو ممکن است برای کاهش درد و تحت کنترل نگه داشتن التهاب تجویز شود. داروهای مورد استفاده در درمان عبارتند از (داروهای ضد درد، ضد التهاب). تمرینات ویژه و برنامه های فیزیوتراپی برای تقویت عضلات، افزایش دامنه حرکتی مفاصل و کاهش درد. وزن اضافی می تواند بار روی مفصل ران را افزایش دهد. بنابراین، مدیریت وزن و رژیم غذایی سالم آرتریت مفصل راننقش مهمی در درمان آن دارد. وسایلی مانند عصا، واکر یا کفی مخصوص کفش وجود دارد که برای حمایت در حین راه رفتن استفاده می شود.

بسته به شدت آرتریت، تزریق اسید هیالورونیک به مفصل انجام می شود. در موارد پیشرفته، جراحی تعویض مفصل (جراحی تعویض مفصل ران) ممکن است در نظر گرفته شود. این روش شامل قرار دادن یک مفصل مصنوعی به جای مفصل آسیب دیده است. روش های درمانی جایگزین مانند طب سوزنی و درمان دستی می توانند علائم را در برخی از بیماران تسکین دهند. برنامه درمانی ممکن است برای هر بیمار متفاوت باشد. گزینه های درمانی باید توسط متخصص ارتوپدی تعیین شود. برنامه درمانی با توجه به شدت آرتریت، سبک زندگی و وضعیت سلامت عمومی بیمار شخصی سازی می شود.