پارگی رباط صلیبی قدامی چیست؟

پارگی یا آسیب به رباط داخل زانو پارگی رباط صلیبی قدامی نامیده می شود. این رباط یکی از دو رباط اصلی مفصل زانو به نام رباط متقاطع قدامی و خلفی است. رباط صلیبی نقش مهمی در تضمین ثبات زانو دارد.

علائم پارگی رباط صلیبی قدامی

علائم به شرح زیر است. ممکن است در حین یا پس از پارگی احساس درد شدید وجود داشته باشد. درد معمولاً بلافاصله احساس می شود و ممکن است بعداً باعث تورم و کبودی شود. ممکن است پس از پارگی زانو تورم ایجاد شود. کبودی (لکه های پوستی بنفش، آبی یا سبز) ممکن است به دلیل آسیب به رگ های خونی ایجاد شود. از آنجایی که وظیفه حفظ ثبات ACL است، پس از پارگی تعادل از بین می رود.

این از دست دادن تعادل، به ویژه هنگامی که زانو می چرخد یا روی زمین فشار می یابد احساس می شود، یک علامت مهم است. برخی از افراد ممکن است احساس سفتی، قفل شدن یا گرفتگی در زانو را تجربه کنند. این می تواند به دلیل تماس ACL پاره شده با ساختارهای دیگر یا فشرده شدن اتفاق بیفتد. پارگی رباط صلیبی قدامی پس از آن، ممکن است محدودیت حرکت در زانو وجود داشته باشد. ممکن است صاف کردن یا خم کردن کامل زانو دشوارتر باشد.

ممکن است صداهای داخلی مانند کلیک یا ترق زدن در زانو شنیده شود. اگر علائمی را بعد از آسیب فشاری زانو تجربه کردید، ضروری است که فوراً به پزشک مراجعه کنید. تشخیص معمولاً از طریق معاینه فیزیکی و روش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس و ام آر آی انجام می شود. گزینه های درمانی ممکن است شامل جراحی و برنامه توانبخشی باشد. با این حال، ارزیابی پزشک شما بر این تصمیم تأثیر می گذارد.

عوامل خطر برای پارگی رباط صلیبی قدامی

معمولاً در هنگام آسیب های ورزشی رخ می دهد. می تواند تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. رباط صلیبی قدامی پارگی عواملی وجود دارند که ممکن است باعث ایجاد این بیماری شوند. ساختار آناتومیکی فرد و ویژگی های ساختاری مفصل زانو ممکن است بر حساسیت رباط تأثیر بگذارد. برخی از افراد ممکن است ویژگی های آناتومیکی مانند لگن پهن یا زاویه زانو باریک داشته باشند. این ممکن است خطر آسیب را افزایش دهد.

زنان بیشتر از مردان در معرض آسیب هستند. این تفاوت جنسیتی ممکن است به دلیل عوامل مختلفی مانند الگوی هورمونی، آناتومیکی و حرکتی باشد. برخی از ورزش ها شامل حرکاتی مانند توقف ناگهانی، فرمان و پریدن است. این نوع ورزش ها می توانند خطر آسیب دیدگی را افزایش دهند. ورزش های پرسرعت و تماسی مانند فوتبال، بسکتبال و راگبی این خطر را به همراه دارند.

حرکاتی که با تکنیک های اشتباه انجام می شود خطر را افزایش می دهد. علاوه بر این، فعالیت هایی که بدون مکانیک مناسب بدن انجام می شود نیز می تواند خطر آسیب را افزایش دهد. عدم تعادل یا ضعف عضلات اطراف زانو می تواند عملکرد محافظتی رباط را کاهش دهد. به خصوص عدم تعادل بین عضلات قدامی ران و عضلات خلفی ران این خطر را افزایش می دهد. در صورت خستگی، عضلات می توانند حمایت کمتری داشته باشند و هماهنگی ممکن است مختل شود. این ممکن است خطر آسیب را افزایش دهد. کف لغزنده یا کفش ورزشی نامناسب، پارگی رباط صلیبی قدامی خطر را افزایش می دهد.

آسیب های قبلی به زانو یا ناحیه پا باعث ضعیف شدن بافت ها می شود. این ممکن است منجر به افزایش خطر آسیب شود. تقویت ناکافی عضلات اطراف زانو منجر به خطر آسیب می شود. استعداد ژنتیکی ممکن است بر ساختار بافت همبند فرد تأثیر بگذارد و خطر را افزایش دهد. به یاد داشته باشید که وضعیت هر فردی متفاوت است و خطر آسیب می تواند بسته به عوامل زیادی متفاوت باشد. اگر آسیبی رخ دهد، مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

روش های درمان پارگی رباط صلیبی قدامی

روش های درمان ممکن است بسته به شدت آسیب، سن بیمار، سبک زندگی و عوامل دیگر متفاوت باشد. روش های درمان پارگی رباط صلیبی قدامی اطلاعات کلی در مورد وجود دارد. برای پارگی های خفیف یا در افراد مسن می توان روش های درمانی غیر جراحی را امتحان کرد. این رویکرد مبتنی بر اصول فیزیوتراپی، استراحت، اعمال یخ و فشرده سازی است.

فیزیوتراپی به تقویت عضلات اطراف زانو کمک می کند. همچنین هدف آن افزایش انعطاف پذیری و افزایش ثبات مفصل است. درمان جراحی به طور کلی در صورت پارگی در افراد جوان و فعال توصیه می شود. این کار برای بازگرداندن ثبات زانو و جلوگیری از عوارض طولانی مدت انجام می شود.

گزینه های جراحی برای درمان پارگی رباط صلیبی قدامی

در روش جراحی بازسازی از بافت جدید برای جایگزینی رباط شکسته استفاده می شود. بنابراین، پیوند دوباره برقرار می شود. تاندون از بدن خود بیمار (به عنوان مثال تاندون کشکک یا تاندون همسترینگ) یا از بافت دهنده گرفته می شود. در جراحی ترمیم، سعی می شود انتهای رباط های بریده شده با بخیه مستقیم ترمیم شوند. با این حال، این روش به طور کلی برای پارگی کامل مناسب نیست و بازسازی معمولا نتایج بهتری می دهد.

توانبخشی پس از جراحی یک مرحله مهم است. برنامه های فیزیوتراپی و ورزش به بازیابی قدرت و دامنه حرکتی زانو کمک می کند. همچنین می تواند روند بازگشت به فعالیت های عادی را تسریع کند. انتخاب درمان باید با در نظر گرفتن ارزیابی بالینی پزشک و ویژگی های بیمار انجام شود. هر وضعیت ممکن است متفاوت باشد، بنابراین مشاوره با یک متخصص ارتوپد یا پزشک ورزشی بهترین رویکرد خواهد بود.