درمان پارگی منیسک

این پارگی بافت غضروف در داخل یا خارج زانو است. پارگی مینیسک در نتیجه فعالیت های ورزشی یا حرکات چرخشی ناگهانی روی زانو ایجاد می شود. این وضعیت ممکن است باعث درد، تورم، احساس سفتی و محدودیت حرکت در زانو شود. درمان معمولاً ممکن است شامل استراحت، فیزیوتراپی و در صورت لزوم جراحی باشد.

علائم پارگی منیسک

پارگی معمولاً باعث دردی می شود که در قسمت داخلی یا خارجی زانو موضعی دارد. درد معمولاً با حرکت افزایش می یابد. ممکن است باعث تورم در داخل یا خارج زانو شود. این تورم به دلیل تجمع مایع در ناحیه ای که پارگی در آن قرار دارد ایجاد می شود. پارگی می تواند از حرکات طبیعی زانو جلوگیری کند. در برخی موارد، ممکن است باعث ایجاد احساس قفل شدن یا گیرکردن در زانو شود. می تواند باعث ایجاد احساس قفل شدن در زانو شود، به خصوص اگر زانو در موقعیت خاصی ثابت باشد. به دلیل پارگی، سفتی یا سفتی ممکن است در زانو احساس شود، به خصوص در حین حرکات خمشی یا اکستنشن. این علائم هستند پارگی مینیسک در این صورت ممکن است دیده نشود یا شدت متفاوتی داشته باشد. در صورت شک، توصیه می شود با پزشک مشورت کنید. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی، آزمایش های تصویربرداری (مثلاً MRI) و سایر آزمایشات در صورت لزوم انجام می شود.

عوامل خطر پارگی منیسک

با افزایش سن، خاصیت ارتجاعی بافت منیسک کاهش می‌یابد و شکننده‌تر می‌شود. بنابراین، این خطر در افراد مسن افزایش می یابد. برخی از مطالعات نشان می دهد که مردان بیشتر از زنان مستعد ابتلا به آن هستند، اما این به طور کامل درک نشده است. ورزش هایی که به فشار، چرخش و حرکات کششی مکرر روی زانو نیاز دارند ممکن است خطر را افزایش دهند. به خصوص ورزش هایی مانند فوتبال، بسکتبال، تنیس و اسکی ممکن است این خطر را افزایش دهند. در برخی افراد، ویژگی های ساختاری مفصل زانو ممکن است باعث فشار بیشتر بر روی منیسک شود. این ممکن است خطر را افزایش دهد.

به عنوان مثال، خم شدن پاها یا زانوها به سمت داخل می تواند فشار بیشتری به منیسک وارد کند. آسیب قبلی و مداخله جراحی در زانو باعث ضعیف شدن بافت می شود. این ممکن است باعث افزایش خطر شود. اضافه بار یا فعالیت بیش از حد روی زانو می تواند به منیسک فشار وارد کند و خطر پارگی را افزایش دهد. هر یک از این عوامل به صورت جداگانه یا با هم پارگی مینیسک ممکن است خطر را افزایش دهد. با این حال، حتی اگر همه این عوامل را داشته باشند، احتمال تجربه این بیماری ممکن است متفاوت باشد.

روش های درمان پارگی منیسک

برای پارگی های کوچک یا متوسط، از روش های محافظه کارانه برای تسکین علائم استفاده می شود. این روش ها شامل استراحت، استفاده از یخ، داروهای ضد التهابی و فیزیوتراپی است. منیسکوسپکتومی برداشتن بخش خاصی از پارگی با جراحی است. این روش معمولاً برای برداشتن قسمت هایی در لبه پارگی که پتانسیل بهبودی ندارند انجام می شود. با این حال، خطر ساییدگی بیشتر غضروف در زانو ممکن است پس از این روش افزایش یابد. ترمیم مینیسک عبارت است از ترمیم مینیسک با قرار دادن بخیه در محل پارگی. این روش به ویژه در بیماران جوان و فعال ترجیح داده می شود. زیرا به حفظ بافت اصلی و تضمین ثبات زانو کمک می کند.

در مواردی که پارگی شدید است و سایر گزینه‌های درمانی بی‌اثر هستند، پیوند منیسک اهداکننده ممکن است در نظر گرفته شود. با این حال، این یک گزینه درمانی به ندرت است. در برخی موارد، پزشکان ممکن است گزینه های درمانی بیولوژیکی مانند تزریق پلاسمای غنی از پلاکت را توصیه کنند. این شامل تزریق یک سرم غنی از پلاکت است که با پردازش خون گرفته شده از بدن به دست می آید. این می تواند روند بهبود را تسریع کند. بسته به شرایط خاص بیمار و توصیه های پزشک، گزینه های درمانی ممکن است متفاوت باشد. پارگی مینیسک در این مورد، مشورت با جراح ارتوپد متخصص برای درمان مهم است.