کلسیفیکاسیون زانو

عوامل زیادی وجود دارد که باعث آرتروز در زانو می شود. پیری در میان نتایج نشان داده شده در این تحقیق اولین است. همچنین ممکن است افراد از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به آرتریت باشند. برای تعیین این موضوع باید سابقه سلامت خانواده بررسی شود. کلسیفیکاسیون همچنین زمانی رخ می دهد که پارگی در رباط های مفصلی یا آسیب منیسک وجود داشته باشد. کسب درآمد از طریق انجام کارهایی مانند حمل بارهای سنگین، ساختار مفصل را فرسوده می کند و آرتروز در زانوها بروز می کند. تصور می شود که ورزش همیشه برای آرتروز مفید است. با این حال، آرتروز در دوندگان مسافت طولانی و بازیکنان فوتبال که زیاد از پاهای خود استفاده می کنند و تمرینات سنگین انجام می دهند، کاملاً شایع است.

کلسیفیکاسیون در مردان و زنان به خصوص در افراد بالای 50 سال بسیار شایع است. زنان به دلیل ساختار بیولوژیکی خود دو برابر مردان در معرض ابتلا به آرتریت هستند. درد از زانو شروع می شود و سپس با محدودیت حرکات مفصل ادامه می یابد. با افزایش مراحل آرتریت، انحناها در پاها ظاهر می شوند.

کلسیفیکاسیون بزرگترین عاملی که باعث پیشرفت سریع می شود، اضافه وزن است. برای پیشگیری از آرتروز ابتدا باید ورزش و پیاده روی برای رسیدن به وزن مناسب انجام شود و تغذیه با رژیم های غذایی زیر نظر پزشک تنظیم شود.

در مرحله درمان، اولین کاری که باید انجام دهید این است که از شر وزن اضافی خلاص شوید. بنابراین بار کمتری روی مفاصل وارد می شود و مفاصل خسته نمی شوند.

درمان آرتروز برای اینکه بتوانیم آن را بسازیم و تشخیص دهیم، ابتدا باید تعریف آن را بدانیم. بافت مفاصل براق و صاف است. هنگامی که این ساختار مختل می شود، عملکرد مفصل نیز مختل می شود. ناتوانی مفاصل در انجام وظایف خود به اندازه کافی کلسیفیکاسیون نامیده می شود. متأسفانه این بیماری خود محدود شونده نیست و تمایل به پیشرفت مداوم دارد.

نکات خاصی وجود دارد که پزشکان هنگام تشخیص کلسیفیکاسیون به آنها توجه می کنند. به عنوان مثال، ممکن است هنگام حرکت پاها صداهایی مانند جیر جیر شنیده شود. زمانی که زانو کاملاً خم شد، از نظر درد و زانوها از نظر ورم بررسی می‌شود. اینطور نیست که آرتروز همیشه دردناک باشد و زندگی فرد را سخت کند. علائم و پیشرفت بیماری از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

ورزش منظم و متوسط می تواند پیشرفت آرتریت را کند یا حتی متوقف کند. با این حال، نکته قابل تامل این است که آیا در حین انجام ورزشی که انتخاب کرده اید، درد را تجربه می کنید یا خیر. اگر درد زیادی دارید، آن ورزش برای شما معنایی جز شکنجه نخواهد داشت. اگر نمی توانید راه بروید، می توانید دوچرخه های داخلی را انتخاب کنید. ورزش هایی مانند تنیس نیز از جمله ورزش هایی است که می توان انجام داد. هنگامی که درد افزایش می یابد، برای کاهش مدت زمان انجام ورزش کافی است.

استانداردهای زندگی را می توان با مسکن هایی که تحت نظر پزشک تجویز می شود افزایش داد. سپس، داروهایی مانند آسپرین و داروهای روماتیسم ممکن است برای استفاده منظم ترجیح داده شوند. با این حال، مانند هر داروی دیگری، عوارض جانبی خواهند داشت، بنابراین باید در مدت زمان مشخص شده زیر نظر پزشک مصرف شوند.

گلوکزامین و کندرویتین موادی هستند که در بازسازی غضروف موثر هستند. داروهای حاوی این مواد در پیشگیری از مشکلات مفصلی بسیار موثر هستند. با این حال، اینکه آیا آنها از نظر علمی بدون عوارض جانبی مفید هستند یا خیر، هنوز در حال بررسی است.

مفاصل باعث درد می شوند زیرا نمی توانند به راحتی خم شوند. کلسیفیکاسیون مربوط به کاهش مایعی است که به مفاصل اجازه می دهد به راحتی حرکت کنند. با تزریق روان کننده و مایع به مفاصل می توان از این وضعیت جلوگیری کرد.

به منظور کاهش تورم در زانو، تزریق کورتیزون می تواند برای تسکین درد و تحت کنترل نگه داشتن تورم انجام شود.

فیزیوتراپی و توانبخشی زمانی که آرتریت شروع می شود بسیار موثر است. اما روی کلسیفیکاسیون های پیشرفته تاثیر چندانی ندارد.

جراحی های تغییر مسیر استخوان و عمل های تغییر زاویه به بیمار این امکان را می دهد که از سمت سالم پا استفاده کند. به این ترتیب بیمار به راحتی می تواند 5-10 سال بدون درد به زندگی خود ادامه دهد.

جراحی پروتز زانو به عنوان آخرین راه حل برای کلسیفیکاسیون هایی که به درمان پاسخ نمی دهند انجام می شود.